Ξημέρωσε, φώλιασε και η βουή ενέδωσε, το μυαλό του αφύπνισε και το κορμί του τέντωσε, πλευρό γυρνά, ξεκινά και ξυπνά, στην κουρτίνα του μια ηλιαχτίδα σιωπηρά φώναξε, δειλά τόλμησε, το χώρο φώτισε, γνώρισε τ’ όνειρο που τον ενόχλησε, το εξόντωσε, φρόντισε να ‘ναι χαρούμενος, Είσαι; τον ρώτησε, ζήσε και γνώρισε, πίστεψε, ζύγισε, ζήτα κι αμφισβήτησε ότι δεν είδες ποτέ, απ’ το πρόσωπο που ‘σαι τ’ αλλιώτικο μην προσποιείσαι να γίνεις, είναι χοντρή μερίδα ευθύνης, μίλα ευγενικά ή καθόλου σ’ αυτά τ’ απομεινάρια ανθρωπιάς που φοράνε σάρκα και οστά, που ζητούν ποσοστά, που μιλούν εχθρικά, που ο νους τους επικριτικά αντιδρά, δώσε βάση στον πίνακα αυτόν, χάρισε γέλιο, χάρισε χρώμα, στο δικό σου αγώνα άκου την καρδιά σου μόνο που σαν ταμπούρο χτυπά, το βιβλίο ανοίγει σκεπτικό που πετά, στοίβες έξω, βουνά από γυαλιά, πλαστικά, αλουμινόκουτα και παλιοσίδερα, τα επτά θαύματα ζουν για να δουν κάποιοι, δρουν και αυθόρμητα φτιάχνουνε έργα που αρκούν να αναδείξουν αυτούς που ανασαίνει ο νους τους, που συνδέουν αυτούς τους παλμικούς κρίκους που ακούμε σα στοίχους, στη μνήμη μας ξυπνούν εικόνες και ήχους, αρώματα, γρίφους, μικρές πινελιές, τσιγάρο, καφές, συλλογές από δίσκους, μακρινές διαδρομές, στον κόσμο τις σχέσεις, του γέλιου, της μέθης, στον κόσμο που πρέπει να αντέξεις, να πεισμώσεις, στο ύψος σου μένεις, μην πέσεις, μην πειστείς με λέξεις, όλα είναι παραστάσεις κι αν θες, βάζεις ταξιθέτες αλλιώς τις θέσεις γεμάτες έχεις κι όλα σου τ’ απωθημένα ζουν για να τα βλέπεις, τα μπλέκεις για να φτιάξεις ένα στρόβιλο με αισθήματα, υποσχέσεις, τόσο ανόητο που κάπου-κάπου μόνος σου στο δρόμο μένεις, άστεγο θυμίζεις, να συγκινείς καταφέρνεις, είναι αβάσταχτο το πόσο προδομένος νιώθεις απ’ τις επαφές στο κινητό σου και γελάω ρε με βλέπεις, αυτός που είμαι ήμουνα κι αυτός που ‘σαι δεν ξέρεις αν να παραμείνεις θέλεις, αν να εξελιχτείς σκοπεύεις, αν στην τεμπελιά στοχεύεις, αν το στρίβεις και το πίνεις, έστω τα μισά αν κατέχεις από τη βασική γνώση του κορμιού και του μυαλού σου, κάνε κάτι ωφέλιμο για σένα, σαν χάνος μη στέκεις, άλλος ένας αμνός στο βωμό του αγνώστου, είναι τόσο λογικό να έχεις λάθος όσο το χάος του κόσμου που γνωρίζεις πως υπάρχει και το βλέπεις στο γαλάζιο και το μαύρο του ουρανού, στο σέλας και στο τόξο του, στο γέλιο και στο λόγο του ανθρώπου σου, βλέπεις το μέλλον σου, τον εαυτό σου, το είναι και το μοντέλο σου και ότι προσκολλήθηκε με επιρροές στο θέλω σου, allegro-largo δίαμελώ δίνω στο μελό σου κι αν σωπαίνω σιγοτραγουδώ το τέλος, στο μέρος που φωλιάζει το κακό είμαι ένας ξένος, σου ‘πα με μια τρύπια κούπα μεγάλωσα, από εκεί που ‘ρθα για τα ρούχα σου σε πιάνανε απ’ τα μούτρα, είμαι απ’ τα τυχερά παιδιά που στα γενέθλια είχαν τούρτα για να κόψουν, κι όλα αυτά που δε θυμώσουν (έτσι απλά) τα θυμήθηκα απόψε γι’ αυτό σβήσε τα κεριά, κάνε μια ευχή και γλύκα δώσε(έτσι απλά), είναι ο Νικολής και ο Blame την πίκρα διώξε….