Στις κίτρινες σελίδες ενός τετραδίου μολυβένιο άγγιγμα αφήνω, δίνω νόημα πρωτού τις παραδώσω στο βαρέλι με τις φλόγες για να ζεστάνουν το κρύο το δωμάτιο μου, είναι αστείο πως μου φέρεται το «εγώ», φαίνεται να νοσταλγεί άτομα μα μες την πρώτη θύμηση τους ρίχνει το κεφάλι προς το πάτωμα και ξεκινά ο στρόβιλος συναισθημάτων, ψυχή από αγάπη ολιγαρκής όπως απ’ το νερό οι ρίζες των κάκτων, μες από την έρημο βγαλμένα όλα τα χρόνια μου, γκρεμισμένα σαν παλάτια στην άμμο, η μουσική που επέλεξα να με ακολουθεί μόνη σαν καλαμιά στον κάμπο, ακροβάτης με το μίσος τραμπολίνο για τα νεύρα του, σβήνω το τσιγάρο με τη μπότα κι από το μπουκάλι πίνω, το δρόμο από μέσα μου δε βγάζεις άνοιξε με αν θες στα δύο, δεν το ράβω, γι’ αυτό και δε βάφομαι μίμος, είμαι λίγος μπρός το κτήνος γι’ αυτό φτιάχνω με την τρέλα μου σχεδία το ηφαίστειο σαν εκραγεί να φύγω, αυτό όμως που θα πάρω εγώ μαζί μου δε μου το έμαθε η δασκάλα στο ωδείο, δεν το είδα σε κανένα προσώπων βιβλίο, είμαι ο Νικολής και δεν αλλάζω το θρανίο ούτε και θέση, πέρασαν τα χρόνια απ’ τη νύχτα που πληρώσαμε το τίμημα να οδηγάμε φέσι κι έτσι μάθαμε πως η αυλαία όσο βαριά κι αν είναι αν το πρόγραμμα δε λήξει δε θα πέσει
-Ξέρεις, γουστάρω να γράφω την κάθε λέξη..
Δε γεμίζω το τετράδιο και δε φτιάχνω σενάριο ακόμα, απολαμβάνω κάθε αναπνοή γιατί μπορώ μ’ αυτή να δώσω σε ένα τραγούδι χρώμα, πάθος και ρυθμό. Κι ακόμα πάνω από τις μαύρες θάλασσες πετώ, της φουρτούνας νοσταλγός μα ποτέ μου ναυαγός, να ξέρεις το Μ.Ι. πλοίο ταξιδεύει προς ολοταχώς, είναι βράχος, το άκουσμα μας κάμπος, απλώνει τη σκιά του για τα χρόνια που κηδέψαμε σε τάφους και το πάθος μας να γράφουμε ωμά, στρέφω τα φώτα προς το λάθος σας, καμία ανάγκη για τη σύγκρουση, μονάχα προσφορά κοινωνική κόντρα στη φτώχεια και την τύφλωση, όχι ναρκωτική υποστήριξη, αντίθετοι πάντα μπροστά στου σεβασμού τη σπίλωση, άνθρωποι που θέλουν οι συνήθεις να υπερβούν τις σκέψεις που μαστίζουν τους νέους και είναι ηλίθιες, νομίζεις πως πίσω από τ’ όνομα που έχτισα κρύφτηκες; Είμαι πάνω απ’ το κενό και σου τονίζω πως στην πρώτη στάλα ιδρώτα γλίστρησες, αν κάνεις rap είσαι γαμάτος όμως τη νοημοσύνη σου δείχνεις αν υποτίμησες, το σεβασμό μου αν το μέσα σου κοιμόταν όταν σε γνώρισα και απλά φάνηκε μια μέρα πως αρρωστημένος ξύπνησες, μα δεν το βλέπω, μασκαράτα καν δε μοιάζει, οπότε παρίστανε το βλάκα και μη σε νοιάζει, στη μάχη που αγωνίζομαι τις σφαίρες κάνεις χάζι, έχουνε καμουφλάζ οι καμικάζι, προτίμησες μεμιάς το ρεύμα της δολιοφθοράς, έχω χαμόγελα για φίλους που το μίσος τους τρομάζει, ένα χέρι που σε πιάνει και στη θέση σου σε βάζει, μα δεν είμαι εγώ αυτός που θα σε φτάσει στην εξιλέωση σου, απ’ την αρχή σου το ‘χα πει αναθεώρησε πριν κοιμηθείς την κάθε κίνηση σου, αφού λοιπόν ήσουν χαζός αποκαλύψου, το φαγητό δεν είναι ανάλατο απλώς δεν έχεις γεύση και κάνεις λάθος εκτίμηση, ζήσε λοιπόν μες τη δυσφήμηση τη φήμη φτύνω, πάντα πίστευα στη μετεμψύχωση, ποτέ μου δε ζητιάνεψα για λύτρωση.
Το μόνο που χρειάστηκα να πάθω, να χάσω τη ζωή μου κι από θαύμα να ξανάρθω, σε τούτον τον επίγειο τάφο, την ώρα και τη μέρα μου ξέρω πώς να περάσω, σκέφτομαι και γράφω(x2).