Σήμερα ξύπνησα στο πλάι της, με άρπαξε απ’ τα χέρια και με πήρε απ’ τα πελάγη της μια βόλτα να με πάει, να μου δείξει είπε θέλει όσα είδανε τα μάτια της, να καταλάβω πως με τόσο πόνο τραγουδάει, η πόλη ήταν κρύα, ήταν γκρίζα τα σύννεφα κι εμείς πετάμε γρήγορα σαν τα πουλιά στη θύελλα, μου είπε «πίστεψε», της είπα πως ποτέ δεν πίστευα κι έτσι περάσαμε στο χθες από το κρύο σήμερα.
Ήξερα πώς να ζεσταθώ ήθελα κι όμως τη ζεστασιά γύρευα εκεί που τέλειωνε ο δρόμος, πάγωσε η ψυχή μου όμως όσο τον διέβαινα κι όσο κοντά κι αν ήμασταν πάντα στην άκρη σ’ άφηνα και πάντα μόνος έμενα, εμένα που με παίρνεις για τρελό μ’ αυτό ταυτίστηκα όμως δεν έγινα, σ’ ένα κουτί ποτέ δεν κλείστηκα, μες απ’ τα’ ακουστικά μου ότι με στήριζες πείστηκα, είδα πως έχω πολλά νεύρα και δεν χαίρομαι συχνά, να διασκεδάσω πάντα κάτι δε μ’ αφήνει, μα έχω δει και έχω ζήσει πράγματα τρελά και σαν σωστός είμαι εγώ που παίρνω πάντα την ευθύνη, σε καλό ή σε κακό αν θα μου βγει ποτέ δεν ξέρεις, ρίσκο θέλεις να πάρουμε ας κάνουμε ότι θέλεις, να βάλουμε ότι έχω κ ότι έχεις κι από το κλουβί να φύγουμε αρκεί να ξέρω πως θα με προσέχεις.
Σήμερα ξύπνησα στο πλάι της, με άρπαξε απ’ τα χέρια και με πήρε απ’ τα πελάγη της μια βόλτα να με πάει, να μου δείξει είπε θέλει όσα είδανε τα μάτια της, να καταλάβω πως με τόσο πόνο τραγουδάει, η πόλη ήταν κρύα, ήταν γοργά τα σύννεφα, στο δρόμο περπατήσαμε που δε γνωρίζει σύνορα, μου είπε «πίστεψε» της είπα δύσκολα θα πίστευα, το χθες πέρασε γρήγορα, ξημέρωσε το ύστερα.
Γυρνάμε μες την πόλη που σ’ αφήνει πάντα άδειο, το σπίτι δε μας χώρεσε μήτε και το τετράδιο, ανέμελα περπάτησα στου δρόμου το ναυάγιο, το μουσικό στερέωμα δε σπας χωρίς κουράγιο, ζω στα όμορφα ελεύθερα σύννεφα, με τη μουσική πετάμε πάντα προς τη θύελλα, νιώθεις περίεργα; σβήνεις τα φώτα, τα παράθυρα σου σύνορα κι η πόρτα σου δύνη μέσα στην έρημο που σε τραβάει μες τα χρώματα, βρέξε με αλκοόλ τα νεκροκέφαλα, τα κόκκαλα, χάρισε χαμόγελα κι αν θέλεις μην πεις όνομα, ότι σε βολεύει μόνο μη μιλάς απότομα, πρέπει να τη βγάλεις καθαρή τούτο το βράδυ, το δίφαρο μες το στενό θεώρησε σημάδι, σε θέλουν να σκοντάψεις περήφανοι παλιάτσοι, ξετσίπωτες χορεύτριες και πλούσιοι κομπάρσοι.
Σήμερα ξύπνησε στο πλάι μου, της άπλωσα το χέρι και τη ρώτησα αν θέλει μαζί μου βόλτα να πάει, να της δείξω απ’ τη μεριά μου όσα το μάτι δε βλέπει και να νοιώσει ότι νοιώθω κάθε φορά που τραγουδάει, η πόλη ήταν κρύα και γκρίζα μπλε τα σύννεφα, σε στρόβιλο χανόμαστε βρισκόμαστε στο σήμερα, μου είπες «πίστεψε» σου είπα πάντα πως θα πίστευα, στα μάτια σε κοιτώ και τραγουδάω γλυκομίλητα.
Θα πάψει, μια μέρα το τραγούδι μας θα πάψει, ζούμε ότι προλαβαίνουμε το χέρι όσα αρπάξει, τα παίρνουμε και φεύγουμε αναζητούμε δράση και κάποιους τυχερούς μια αγκαλιά τους ξεκουράζει. Θα πάψει, μια μέρα το τραγούδι μας θα πάψει, ζούμε ότι προλαβαίνουμε το χέρι όσα αρπάξει, θέλει κουράγιο η ζωή αλλά και τόλμη και μες το ταξίδι της δε σε αφήνω μόνη, ποτέ.