Γυμνές οι νότες σαν τις φλόγες και με καίνε, οι φίλοι μου λένε <<γύρνα στο στούντιο δικέ μου>>, λουλούδια , δέντρα όμορφα τριγύρω μας ανθίζουν, μα ψάχνω συνεχώς μοτίβα που άσφαλτο μυρίζουν, μας ταξιδεύουν κι όλο τον κόσμο γυρίζουν, χαρούμενα παιδιά σκοπό σφυρίζουν, γυρνάνε στα πλακόστρωτα, την πόλη αγκαλιάζουν απ’ τη μέση και τα γόνατα να έρθουν πιο κοντά με τη γαλήνη, αυτήν που νιώθουν άνθρωποι κοιτάζοντας με δέος τη Σελήνη, Άνθρωποι!, το ηλιοβασίλεμα πίσω του αφήνει, βουβή ενέργεια, λιωμένες μπαταρίες, ρολόγια, σπασμένους δείκτες, μια κρύα συντροφιά σαν χειραψία από φάντασμα σε μια γαλάζια λίμνη, στα πρόθυρα του σήμερα γοργά σε εγκαταλείπει, μια λέξη της στα κύματα, βρέχει τη σκέψη της σε μια πορεία δύσβατη για εκείνην, ελίσσεται ο νους και την καρδιά μου ενθαρρύνει το σώμα σου ν’ ακολουθήσει, πάμε πρωτού γράψω τον τελευταίο στοίχο, στο σκαλοπάτι μη με περιμένεις μπρος θα αργήσω κι αν όχι μόνος μου δε θα γυρίσω, καιρός έχει περάσει από τότε που γυρνώντας μες την πόλη άρχισα να μουρμουρίζω, ωδή στο άγνωστο, στο τέλειο με βρήκα απροσάρμοστο και προσπαθώ να ζήσω και είμαι ακόμα εδώ, να πω πως άξιζε να προχωρήσω, καμιά καρφίτσα κι αν έχει καεί δε θα θρηνήσω, σταυρό κουβαλάω μα δε λυγίζω, το βλέμμα μου δεν πήρα από το γκρίζο, ο χρόνος στην αντίληψη σαν άνεμος με άγγιξε και ζω δίχως να θέλω πλέον να τον πάω πίσω, έχτισα τα θεμέλια φιλίας και αγάπης κι όσο μίσος έχω σπείρει κουράστηκα να θερίζω και γι’ αυτό, καμένη γη, το μάτι μου στον πολικό, εκατομμύρια έτη φωτός κοντά σε αυτό που είμαι, εγώ μέσα μου σφίζω, μέσα μου ηδονές και άποψη που ψάχνουν τρόπο να έρθουν σαν πινέλο στον καμβά, απολαμβάνω τη ροή της έμπνευσης που σιωπηλά κυλά, προς το μέρος σου αργά, έρχεται και απλώνει τα πλοκάμια να καλύψει τη μικρή σου τη γωνιά που είναι άδεια σαν μελάνη στο δέρμα, μελάνη στα χαρτιά, μελανί το φως της μέρας, τα χελιδόνια που πετάνε χαμηλά, η βροχή ξεκινά στη μουσική του ουτοπία, περνάω στην απέναντι πλευρά μες απ’ το τούνελ σαν το κύμα απ’ τα ηχεία, ναι…
Είναι εδώ η χαρά και γι’ απόψε, τα άσχημα μακριά σου διώξε.