Είναι πολλά αυτά που μπορείς να πεις και που να τραγουδήσεις προσπαθείς για τις αγάπες μιας δεκάρας τσακιστής, δεκάρα πια δε δίνεις και το ξέρεις πως για όσα στάχτη γίνονται σε μια βραδιά έπαψες να πιστεύεις, σιωπηρές κραυγές, απομνημονεύεις βαθιές ανάσες ενώ στέκεσαι πάνω απ’ το σώμα που ποθείς μα δε χαϊδεύεις, όλα πάγωσαν στο δωμάτιο, το σπίτι σε κοιτά που το κοιτάζεις μα δεν τρέχεις, η νύχτα σε καλεί, σαν το βιολί τον ουρανό να κοιτάξεις, σαν το πνευστό απ’ το στενό που σου ζητά σκοπό σφυρίγματος να πιάσεις , να το συνοδεύσεις για να παίξει το κονσέρτο με τις πιο πολλές υφέσεις, ή θα παίξεις ή θα πέσεις, πως το βλέπεις, παίρνεις ρίσκο να χαρείς για να πονέσεις; οι θέσεις κατειλημμένες, ενέσεις μολυσμένες με το ψευτοφάρμακο για τον πόνο- αγάπης λέξεις- σε λόγια δεν κρύβεται ο έρωτας πόσο μάλλον τον πόνο με αγάπη να γιατρέψεις, τέτοιες στιγμές μονάχα το Jack Daniels και μ’ ένα τζακ στο χέρι πάντα αφού για εμέ ουδέποτε ήτανε σπάνιες, πάντα σκληρές ποτέ τους δανεικές, ένιωσα μίσος που εύχομαι να μην αισθάνθηκες, σκίζαν σα σφαίρες το πετσί, στο χώμα κάλυκες, μερικές από δαύτες χαρούμενες κι ευχάριστες, τελικώς μακάβριες και αχάριστες, δε λέω πως μόνο μ’ άφησες αλλά πως βιάστηκες να γίνεις ένα με τους αλήτες της ζωής και ψέμα σου φαίνεται τώρα πια η ζωή που εσύ διάλεξες, το τέρμα σε περιμένει σε κάθε γωνιά όπως κι εμένα, μα δε φοβάμαι πια, είναι ήδη βαθιά τα πόδια μου χωμένα, νιάτα κατεστραμμένα σαν την πινιάτα.
